Wat een ellende! Dat is toch niet eerlijk?

‘God, waarom?’ Dit is een vraag, die regelmatig naar boven kan komen als je het nieuws kijkt. Als er weer een vliegtuig is neergestort. Als er weer mensen alles verliezen in een zinloze oorlog. Als er weer duizenden mensen sterven door een orkaan, brand of aardbeving.

Maar ook als je van dichtbij hoort over een moeder van drie jonge kinderen die sterft aan kanker. Of over een kindje dat op een onbewaakt ogenblik in het water valt en verdrinkt. Als God zo goed en machtig is, waarom laat hij al dit lijden dan gebeuren? Waarom grijpt hij niet in?

Een Duits verhaal

Het is een vraag van alle tijden. Vooral ook na de Tweede Wereldoorlog veroorzaakte deze vraag bij velen een geloofscrisis. Meer dan 6 miljoen Joden werden vermoord. Talloze vaak nog jonge soldaten lieten het leven. Hele steden werden platgebombardeerd. Waar was God? Waarom liet hij dit onvoorstelbare lijden toe? Een dominee ergens in naoorlogs Duitsland wilde zijn door schuldgevoelens en trauma’s verscheurde kerkmensen helpen en vertelde hen een (zelfverzonnen) verhaal:

“Aan het einde der tijden verzamelt de hele mensheid zich voor de troon van God voor het laatste oordeel. Velen kijken angstig naar het heldere licht wat Gods troon omringt, maar er zijn ook groepen mensen die hardop met elkaar discussiëren en totaal niet onder de indruk lijken van de plek waar ze zijn.

‘Hoe kan God over ons oordelen? Wat begrijpt hij nu van ons lijden?,’ roept een bejaarde Joodse vrouw. Ze houdt haar armen omhoog en laat de littekens zien van de martelingen in een Nazi concentratie kamp. Vol woede ontbloot een Afrikaanse jongen z’n nek om de verschrikkelijke tekenen van ophanging te laten zien. ‘Ik ben gelyncht alleen omdat ik zwart ben. Ze hebben ons laten stikken in slavenschepen. We werden gescheiden van onze geliefden, we moesten werken als beesten, tot de dood ons bevrijdde…’

Overal wordt nu geschreeuw van verontwaardiging gehoord. Waarom liet God dit alles toe? Terwijl hij het maar makkelijk had in de hemel, daar waar geen tranen, angst, honger of haat aanwezig zijn.

Kan God zich eigenlijk wel voorstellen wat de mens moest doormaken hier op aarde?

Dan wandelen een paar leiders uit de menigte naar voren. Zij zijn degenen die het meeste geleden hebben van allemaal, en zij zullen spreken namens de rest van de mensheid. Samen lopen ze naar de troon toe, vragen God van z’n troon af te komen en beginnen een rechtszaak met God als beklaagde. God wordt de misdaad van de schepping van de aarde ten laste gelegd; een schepping waar zoveel kwaad en lijden aanwezig is. Hij wordt vrijwel onmiddellijk schuldig bevonden, en vervolgens spreekt een van de leiders het volgende oordeel uit: ‘Deze misdaad is zo ernstig dat we de zwaarste straf moeten opleggen. Hierbij veroordelen we God tot het leven als mens hier op aarde. Maar omdat God God is, zal hij geen gebruik kunnen maken van z’n goddelijke eigenschappen. Hij zal in totale obscuriteit geboren worden, met een eenvoudig meisje als moeder. Er zal z’n leven lang een schaamte rond z’n geboorte hangen wegens vermeend overspel. Hij zal als Jood moeten leven in een Joden-hatende wereld. Hij zal weten wat het betekent om te worstelen en te falen. Niemand om hem heen zal begrijpen wat hij doet en aan het einde van z’n leven zal alles wat hem lief is kapot gemaakt worden. Hij zal door zijn beste vrienden verraden en in de steek gelaten worden. En tenslotte zal hij, volkomen alleen, op de meest pijnlijke en vernederende manier geëxecuteerd worden.’

Terwijl elk onderdeel van het oordeel wordt uitgesproken, zwelt het geluid van onrustig gefluister en kreten van ontzetting aan. Tenslotte valt er een diepe stilte over de menigte. Zij die het aandurfden God te veroordelen buigen hun hoofd in schaamte. Overal vallen mensen op hun knieën en huilen ze.

De littekens van Jezus zeggen alles.”

God lijdt mee

Als je het lijden ziet in de wereld, ver weg en dichtbij, is er toch ongelooflijk goed nieuws voor je. God kijkt niet van grote afstand ongeïnteresseerd op ons en onze ellende neer. Hij is een God van compassie, wat letterlijk betekent dat hij een mee-lijdende God is. God koos ervoor zelf onze kapotte wereld binnen te gaan en in de persoon van Jezus een mens te worden net als wij. Hij weet wat het is om verraden en in de steek gelaten te worden. Bespot en gemarteld te worden. Letterlijk doodsbang te zijn. Jezus heeft meer geleden dan wij ooit zullen lijden. En ook nu lijdt Hij met ons mee en is juist daar waar we het meest lijden.

Het gaat voorbij 

Helpt deze gedachte jou ook? Te weten dat er een God is die met je meeleeft?  Er is nog meer goed nieuws: op een dag zal al onze ellende voltooid verleden tijd zijn. De Bijbel geeft ons een tipje van de sluier over de fantastische toekomst die ons te wachten staat:
‘Gods huis staat nu bij de mensen. Hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volk zijn en hijzelf zal bij hen zijn. Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen en er zal geen dood meer zijn. Van verdriet, rouw en pijn zal geen sprake meer zijn. Dat hoorde allemaal bij de oude wereld en die is voorgoed voorbij.’

Nooit meer tranen, nooit meer pijn. Kan jij het je voorstellen? 

Wil je meer weten over dit goede nieuws? Kijk dan eens hier.