Wij gaan samenwonen

Wij gaan samenwonen. ‘t Is maar dat je ‘t weet. Vanmiddag hebben we officiële handtekeningen gezet. En precies op de laatste dag van deze maand doen we dat nóg een keer, bij de notaris – en dan krijgen we de sleutel van onze woning. We hebben er zin in: het huis is weliswaar niet nieuw, maar wel totaal gerenoveerd. Er hoeft bijna niks meer aan te gebeuren.

Foto: Wietse

Samenwonen?! Zeker. Tineke en ik. Met iemand anders zou ik dat ook niet willen, echt niet. We waren op 5 februari van dit jaar veertig jaar getrouwd, en hebben dat met onze vier kinderen, vier schoonzonen en -dochters en acht kleinkinderen gevierd.

Ons oude huis is verkocht, en de nieuwe eigenaar pakt de boel stevig aan, zagen we al: er stond een container voor de deur, en een gigantische hoeveelheid rommel was erin gesmeten. Nou ja, ze doen maar. Wij gaan, nogmaals gezegd, samenwonen.

Samenwonen – zou je er ook zin in krijgen? Zeg niet te snel ‘ja’, want ‘t is geen kleinigheid, je hele leven wordt op z’n kop gezet. En dan: je moet wel weten met wíe je dat zou willen.

Samenwonen met God?

Dat klinkt als een waanzinnig idee – godsdienstwaanzin, heet dat toch?

Nou – zo gek is dat helemaal niet. Zie je hele leven maar als een huis. Zie je boeltje van de afgelopen (vele?) jaren nog maar eens aan. Zou dat niet anders kunnen? Zou het er niet beter van worden als God bij jou komt inwonen?

Echt, zo gek is dat niet. Want Jezus – niemand anders dan Gods Zoon zelf – heeft er al zijn zinnen op gezet: graag wil Hij mee in je levenswoning intrekken. En er blijven.

De hele ouwe troep moet er dan wel uit, uit dat oude huis. En die nieuwe woning: helemaal gerenoveerd, blinkend nieuw!

Een vraag nog even, persoonlijk, over jou en over de Heer… héb je iets met Hem? Of zou het tenminste iets kunnen worden?

Geef het eens eens kans »