Waar is mijn speen??

Een peuter met een speen in de mond. Waarschijnlijk zal dit beeld voor niemand onbekend zijn.

“Dit ‘ding’ is naast eten en drinken hét kalmeringsmiddel voor ‘n kind.”

Zo was dit ook voor onze kinderen. Wanneer ik met hen moest communiceren als ze verdrietig waren, dan hadden ze maar één verlangen: ‘de speen’. Het lukte mij (bijna) niet om ze op een andere manier te troosten dan door de speen te geven. Laat ik het toch maar eerlijk zeggen. Dit gebeurde met name als ‘moeders’ afwezig was. Schijnbaar verlangen kinderen zo naar hun moeder…

Als jongeren en volwassen mensen hebben we ons gelukkig afgeleerd om met een speen rond te lopen. Is dat zo? Wat doe je wanneer je verdrietig of eenzaam bent, ruzie hebt of in een depressie zit? Grijp je naar jouw speen? Voor de ene persoon is dit kopen, kopen, kopen. Voor de andere is dat drinken, drinken, drinken. Weer een ander kruipt achter de computer en denkt alleen nog maar aan sex, sex, sex. Weer een ander zit ook achter een computer en bouwt zijn virtuele wereld op, waar iedereen aardig is en functioneert zoals jij het wilt.

“We zijn niet anders als een éénjarig kind. Onze speen ziet er alleen anders uit.”

Besef het goed, het is een fopspeen. Het is zo nep als het maar kan…
Je hebt Jezus nodig! Hij is ons levensdoel, Hij is de vervulling van jouw en mijn leven!

Wat is jouw speen eigenlijk?

Of… vlucht je naar Jezus toe wanneer er iets in je lichaam begint te schreeuwen. De spenen van onze kids waren nog wel eens kwijt. Maar weet: Jezus is altijd te vinden!

Heer, U bent mijn troost en vervult al mijn verlangen! Dank U wel!