Niet langer een grijze massa

Zelfs op het Eurovisie Songfestival is tussen alle lelijkheid nog wat schoonheid te vinden. Natuurlijk, we genoten van Douwe Bob, maar onderstaande dansact maakte de meeste indruk. De voorstelling heet ‘The Grey People’ en gaat over een groep mensen, die op de vlucht slaan in de hoop op een betere en veiligere toekomst.

Unieke mensen zien

Vorige week ben ik in Italië geweest. Vanuit Youth for Christ hebben we een kampweek georganiseerd voor jonge bootvluchtelingen. Je weet wel, die gasten die massaal op de stranden van Europa aanspoelen. Boten vol. Een vloedgolf aan vluchtelingen. Een grijze massa. Mensen zonder identiteit. Zonder naam. We noemen ze soms gelukzoekers, profiteurs of economische vluchteling. We kunnen zelfs op forums juichen wanneer een boot Fort Europa weer niet heeft weten te bereiken en is gezonken. Ja, die gasten bedoel ik.

Maar wat gebeurt er wanneer je een week met deze jongens optrekt? Wanneer we ze ‘wassen’? Wanneer het grijze filter wegspoelt? Dan zie je plotseling een mens. Een uniek persoon met een eigen identiteit.

God zien

Dat sluit aan bij Gods verlangen. Wie je ook tegenkomt, zien als mens. Waarom? Bij het creëren van deze aarde, lezen we het volgende: ‘God maakt de mens. Hij schept de mens naar het beeld van God. Gemaakt om Gods karakter te weerspiegelen.’ In ieder persoon die wij ontmoeten, ontdekken we iets van God. Daarom horen we hem of haar als God te behandelen.

Woede en liefde

Daar zit ik dan in Bologna. Tussen West-Afrikaanse jongens die zo’n tien jaar jonger zijn dan ik. Ik hoor verhalen over overleven wanneer je boot dreigt te zinken. Verhalen over uit elkaar gespatte dromen. Barre woestijntochten, beschietingen en martelingen. Vrienden en familie die ze hebben achter moeten laten. Ik kijk in ogen die teveel lelijkheid hebben gezien. Ik wanhoop omdat ik ze allemaal een plekje in Nederland wil geven, maar weet dat dit niet mogelijk is. Ik ben boos omdat ik besef dat er voor deze groep te mooie gasten, geen plaats is in Europa.

Nee, het vluchtelingenbeleid van de Europese Unie kan ik niet veranderen. Maar ik heb wel iets geleerd… ik besef dat we in een wereld vol lelijkheid, oorlog, vluchtelingenstromen, onderdrukking en onrecht de strijd aan mogen gaan tegen het kwaad. Hoe? Door liefdevolle daden… Wij zijn gemaakt om Gods liefde te reflecteren naar onze omgeving (zie bijvoorbeeld deze uitspraak van Johannes). Dus we hebben gedanst. We hebben gegeten. We hebben gesport. We hebben gepraat. We hebben vriendschappen gesloten. We hebben de jongens voor even een plek gegeven waar ze geliefd zijn en al hun problemen achter zich kunnen laten.

Niet langer een grijze massa

Nu ben ik een week thuis. De berichten van boten die zinken en mensen die voor de kust van Italië verdrinken vullen mijn timeline. Ik sla de krant open en zie een foto van opgeviste bootvluchtelingen uit de Middellandse Zee. Ze zitten er ontredderd en verloren bij. Voor het eerst bekijk ik rustig al hun koppies en plotseling zie ik in al die gasten de gezichten van Muhamed, Papis, Criss, Emel en Sagara. Ik schrik en besef opeens dat bootvluchtelingen voor mij niet langer een grijze massa zijn. Voor mij hebben ze een naam, gezicht en identiteit gekregen.

Vanaf vandaag zijn de discussies en nieuwsberichten over bootvluchtelingen voor altijd anders.

Lees hier meer van Leenard over de relatie tussen het vluchtelingenprobleem en het verhaal van God.