‘Hier is het vergeven van vergeving’

‘Als we iets meer afstand nemen van onze persoonlijke zorgen en ons schuldbewustzijn, zien we dat de wereld als geheel smeekt, verlangt en smacht naar vergeving.’ [Tom Wright, Engels theoloog]

In het klein zien we vaak wat in het groot gebeurt. Ik volg het voetbal en ik las gisteren op een voetbalsite hoe een oud-speler van Manchester United, zelfs na jaren, in de clinch ligt met zijn oud-coach, Alex Ferguson. De speler (Roy Keane) wil het goedmaken en zegt daarover iets wat we allemaal wel eens zeggen: ‘Ik wil het goedmaken, maar wel op één voorwaarde: hij moet eerst sorry zeggen.’ In de woorden van Keane: ‘Als Ferguson zijn excuses aanbiedt, drink ik een kopje thee met hem.’

‘Wat kan mij Keane en Ferguson schelen’

Keane is net een mens. Om de quote hierboven aan te halen: hij smeekt, verlangt en smacht naar vergeving. Zijn manier om dat te bereiken? De excuses van de ander afdwingen. ‘Als Ferguson zijn excuses aanbiedt, dan…’

Misschien vind je voetbal en dat wereldje helemaal niks, en kan het je geen moer schelen of het ooit goedkomt tussen Keane en Ferguson. Dat is lekker zijn zaak. Nou, dat deel ik. Het gaat me dan ook om het voorbeeld. En vooral om de vraag: hoe zit het met mij? Wat als ik echt moeite met een ander heb, gedraag ik me dan hetzelfde of gedraag ik me anders dan deze Keane? Zou ik het anders doen? Zou ik het anders willen doen?

Even eerlijk: over vergeving en winnen

Nee. Ik snap die Keane wel. Ik ben net zo. ‘Rot op, als jij me bedondert, maak jij het zelf ook maar goed.’ Ja toch?
En ja, ik zou het wel anders willen doen. Want het voelt niet goed. Het is niet mooi. Het is quitte spelen. De ander komt op voorsprong door z’n rottige gedrag (1-0) en moet dan van mij door middel van zijn excuses de bal in eigen doel schieten (1-1). En ik hou niet van gelijkspel. Er moet een winnaar zijn.

Maar hoe? Andermans excuses eisen of afdwingen lukt niet. Ferguson kan gewoon op zijn plek blijven zitten, en niks doen. Terwijl ik ondertussen toch ergens diep van binnen graag wil dat het goedkomt…

Het geheim van Gods nieuwe wereld

Met Kerst viert de wereld de geboorte van Gods nieuwe wereld. Het is de geboorte van een vreemde wereld. In die wereld is namelijk geen sprake van aanhoudende wrok. In die wereld raakt niemand vervormd door het kwaad van een ander. Jezus laat weten: ‘In Gods wereld is het vergeven van Gods vergeving’.

‘Jaja, hoe dan?’

Doordat God wint. Op een unieke manier. De mensheid doet God en elkaar op allerlei manieren veel kwaad. Maar God zegt niet: ‘Als jullie je excuses maken, kom ik een kopje thee bij jullie drinken.’

God draait het om. Hij introduceert een nieuwe wereld, midden in onze wereld. ‘Ik kom een kopje thee bij jullie drinken (Kerst: God komt op aarde), ik vergeef jullie (en vergeven doet me pijn, vandaar dat ik aan een kruis sterf), en ik laat het aan jullie over of jullie iets met mijn goedmaakactie doen. Maar zo ziet mijn goede wereld er in ieder geval uit. En ik nodig je van harte en met klem uit burger van die wereld te worden. Want die wereld gaat nooit meer kapot, en eindigt nooit (vandaar dat God Jezus drie dagen later uit de dood terugroept).’

Sublieme liefde

Een absurde en tegelijk sublieme actie. God wint door (zichzelf) te verliezen. En daardoor is hij niet meer te overwinnen. Want er is geen grotere (tegen)kracht dan liefde.

Keane moet wachten op excuses van Ferguson. Drinkt misschien nooit meer thee met hem. Wie God leert kennen, door het leven en door het sterven van Jezus, gaat vroeg of laat ervaren dat hij al vergeven is. We belanden door het verhaal van Jezus in een andere, vergeven wereld. ‘Gods koninkrijk’ noemt Jezus die nieuwe wereld en met zijn komst op aarde breekt dat koninkrijk aan, zegt hij zelf (vers 15).
En volgens mij klopt de quote bovenaan dit blog, van een theoloog, ook al een Engelsman. Iedereen smacht, smeekt en verlangt diep van binnen naar die wereld.

Goed. Nu eerst maar eens een lekker kopje thee. Ah nee, een biertje. Die gekke Engelsen ook altijd met hun thee.