‘God, loopt het U niet helemaal uit de klauwen?’

Het was een moeilijke zomer geweest. Mijn verkering was uitgegaan. Ik dacht er te gemakkelijk over. Wilde even slikken en weer doorgaan. Net doen alsof het mij weinig deed. Mijn pijn en vragen probeerde ik te verbergen. Het lukte me lang. Tot die ene ontmoeting.

Ik moest bij een cliënt langs. Ik merkte dat deze cliënt af dreigde te glijden richting een psychose. Ontzettend heftig om te ervaren. Het was beklemmend en beangstigend. En in die ander, ontmoette ik mijzelf. In zijn pijn en vragen, ontmoette ik mijn eigen pijn en vragen.

Ik wilde wegvluchten. Ik wilde niet kijken in mijn eigen hart. Ik wilde mijn pijn en verdriet niet ervaren. Maar vluchten kon niet meer. Boosheid, woede, frustratie. Zoveel vragen. Er is niets ergers dan iemand zien afglijden richting een psychose. ‘Waar was God dan’, in al dit lijden? ‘Waar was God dan, in mijn verdriet?’ ‘Waarom kan ik niet doorleven, na het uitgaan van mijn verkering?’ ‘Waarom lijkt het alsof alles in het leven tegenzit?’ De hemel lijkt te zwijgen.

Toen ik thuis kwam voelde ik mij leeg en uitgeput. Ik kon de dag niet loslaten. Ik was boos op God. Boos op mensen om mij heen die elkaar zoveel pijn en verdriet aan doen. Ik was op zoek naar antwoorden, maar ik kreeg ze niet gevonden. Uitgeput laat ik mij op bed vallen. Ik vouw mijn handen.

‘God, waar bent U?’

Het blijft stil.

‘Ik voel me alleen, kijkt U nog wel naar Uw kinderen om?’

Het blijft stil.

‘God, loopt het U niet helemaal uit de klauwen?’

Het blijft stil.

De stilte maakt mij opstandig richting God. Ik zocht zó naar een antwoord, maar de hemel leek te zwijgen. Uiteindelijk pak ik mijn Bijbel en deze valt open bij Jesaja 49:

Sion zegt echter: De HEERE heeft mij verlaten, de Heere heeft mij vergeten. Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot? Zelfs al zouden die het vergeten, Ík zal u niet vergeten. Zie, Ik heb u in beide handpalmen gegraveerd, uw muren zijn steeds vóór Mij. Jesaja 49: 14-15

‘Ik zal je niet vergeten, Leenard’. Dit is een knipoog van God. Dit is het antwoord op mijn gebeden van vandaag. Waar de hemel leek te zwijgen, gaf God antwoord door de Bijbel. God was niet verdwenen, Hij is aanwezig in het lijden. Hij kijkt naar Zijn kinderen om. En nee, het loopt God niet uit de klauwen. Want wanneer we Gods hand in ons leven niet begrijpen, mogen we vertrouwen op Zijn hart.
De vragen die bleven rondtollen in mijn hoofd, ze waren opeens allemaal verdwenen.

Ze waren onbeantwoord gebleven, maar verdwenen.

Eindelijk kon ik in alle rust in slaap vallen.

Leenard