De kracht van zwaaien

‘Ik wandel regelmatig door de stad. En sinds ik (al dan niet met mijn hand) zwaai naar mensen is mijn leven veranderd.’

Hij, een vriend, vertelde het me vanmorgen. Ik kwam hem tegen toen ik naar mijn werk fietste. Ik draaide om. We spraken elkaar drie kwartier. Ik kwam een half uur te laat op mijn werk. Ik denk: ‘Nou en. Er zit toch ergens een draadje los als we meer op onze klok kijken dan naar onze medemens?’
We lachten luid en duidelijk. Een heerlijk begin van de dag.

Zijn zoontje zit in de kinderwagen. Wordt hoe langer hoe ongeduriger. ‘Hij is hondsnieuwsgierig. Wil nieuwe dingen zien. Niet stilstaan.’

‘De wereld gaat voor me open’

Mijn vriend vertelt me wat hij doet. ‘Tijdens mijn wandeling met mijn zoon zegen ik de mensen, die voorbij komen. Zou jij ook eens moeten doen. Je merkt binnen de kortste keren dat je mild wordt. Vrij van oordeel. Je ziet de ander, zoals hij op dat moment is. Je accepteert de ander, zoals hij nu even langs je eigen leven glipt. En je wenst hem en haar het beste toe. Ik wens ze stuk voor stuk de nabijheid van God toe. Echt, je leven verandert er door.’ Met een lach kijkt hij me aan. ‘Sinds ik zwaai en zegen gaat de wereld voor me open.’

Ik kijk even met hem mee, om me heen. Er komen veel fietsers voorbij. Heel veel fietsers. Een vrouw in burka loopt ons tegemoet. Wil ons passeren. Ik ga opzij. En ik zwaai naar haar. Zonder handen. Een eerste oefening.

Ik voel gewoon dat mijn vriend gelijk heeft. Ik denk: Naar iedereen zwaaien, is dat niet een heel eenvoudige manier om God te vinden? En zijn nieuwe wereld? Om niet mezelf maar anderen in het middelpunt van de belangstelling te zetten?

Zwaaien is zegenen

Ik bedank mijn vriend. Voor de les. Voor de hartelijke ontmoeting. Ik fiets weg. Hij roept: ‘Ik wil nog even naar je zwaaien, hoor!’ Ik kijk achterom. Hij lacht weer luid en duidelijk. Ik zwaai terug, en ik merk dat ik Peter zegen en God bedank voor zijn unieke en bijzondere persoonlijkheid.

Ik zal het nooit meer vergeten. Zwaaien is zegenen. Dat ik dat nog nooit eerder had bedacht, zeg. Haha, we blijven leren.

Ik zeg: ‘Doei. Allemaal het beste! Allemaal Gods nabijheid toegewenst.’ [Ik zwaai naar mijn scherm. Tjonge, wat is het leuk en goed om God zelf na te doen.]